หุหุ วันนี้มีเรื่องมาเล่าเพียบเลย สนุกและตื่นเต้นดีมาก
เริ่มเลย วันนี้ก็ตื่นมาตอนแปดโมงกว่า (กว่านี่คือซักแปดโมงห้าสิบ) แล้วก็มาอ่านทบทวนเศรษฐศาสตร์ที่จะสอบ… ระหว่างอ่านก็ต้องลงไปชั้นล่างอยู่เรื่อย ๆ เพราะต้องไปซักผ้าให้พร้อมสำหรับการเดินทาง…
อ่าน ๆ ได้ซักพัก รุ่นน้องก็โทรมา… อ่า มาถึงตอนนี้ก็ขอถือโอกาสแนะนำรุ่นน้องคนไทยที่ Loomis หน่อยละกันนะครับ… ตอนนี้มีคนไทยที่มีชื่อเรียนอยู่ที่นี่ห้าคน มีเราคนนึง กับน้อง ๆ อีกสี่คน…
- ปรินทร์ คนนี้มาจากสาธิตจุฬาฯ ปีนีเป็นปีที่สอง น้องปรินทร์ชอบดนตรีเป็นชีวิตจิตใจ เล่นเบสเก่งมาก ไปไหนด้วยกันก็ต้องร้องเพลง ร้องจบก็ตามด้วยประโยคนี้ “เคยฟังป่ะพี่”
- โม คนนี้มาจากโรงเรียนนานาชาติแฮโรลด์ ครอบครัวทำบริษัทรถยนต์ชื่อดังแห่งหนึ่ง มาอยู่นี่ตั้งแต่เกรด 9 แล้ว คนนี้เป็นเด็กเรียนมาก ประหยัด และไม่ค่อยไปไหนเท่าไหร่
- ต่าตี๊ ชื่อเรียกยากนิดหน่อย แต่ไม่เป็นไร นาน ๆ ไปก็ชินเอง น้องคนนี้มาจากร่วมฤดี ปีนี้ก็เป็นปีที่สองเหมือนปรินทร์ คุณแม่ใจดีมาก แหะ ๆ เจอทีไรมีพาไปเลี้ยงทุกทีเลย ขอบคุณคร้าบ
- แพท คนนี้เราได้เจอครั้งเดียวเองที่เมืองไทย เพราะเทอมนี้น้องเค้าไปเรียนที่ The Mountain School เป็นเหมือนโปรแกรมแลกเปลี่ยนมั้ง ได้ข่าวว่าเรียนเก่งมาก
แนะนำตัวเรียบร้อยก็กลับมาที่เรื่องต่อ… คือเมื่ออาทิตย์ที่แล้วไป mall มา ไปซื้อกระเป๋าเดินทางที่เอาไว้ใช้เป็น carry-on ได้อ่ะ แต่ว่ายังไงไม่รู้ สงสัยอากาศที่ร้านมันเย็น ใบที่ซื้อมาพอเอากลับมาดูก็ปรากฎว่ามันขยายตัวไปเป็นขนาดเท่ากระเป๋าที่ใช้โหลดใต้เครื่องนู่น… ก็เลยอยากเอาไปเปลี่ยน เมื่อวานนี้ก็ชวนน้อง ๆ ไปกัน แต่น้องเค้าไม่ว่าง ก็เลยว่าไม่เป็นไร เปลี่ยนหลังเบรกก็ได้… มาวันนี้ ปรินทร์โทรมา บอกว่า พี่ วันนี้ไป Mall กัน เราก็ว่า มันจะทันเหรอ คือสอบเสร็จบ่ายโมง นัด advisor ที่จะพาเราไปส่งไว้สี่โมง… ปรินทร์ก็บอก ทันดิพี่ เราก็ อืมมมม ก็ได้…
สิบเอ็ดโมงก็ไปสอบ ก็ทำพอได้เหมือนกันแหละ ไม่ยากอย่างที่คิด (เดี๋ยวรอเกรดก่อน แหะ ๆ) สอบเสร็จก็รีบกลับห้อง จัดของเท่าที่จัดได้ แล้วก็ไปรอแท๊กซี่ แล้วก็นั่งไปกัน… ไปถึงก็ไปเปลี่ยน ไม่ยากเลยแหละ ดีมาก ๆ ไม่มีปัญหาอะไรเลยล่ะ… ตอนกลับนี่สิ โทรเรียกแท๊กซี่ตอน 2:45 เค้าบอก อีก 15 นาทีมาถึง มาถึงนู่น… 3:20 เหอ ๆ เราก็บอกเค้า ขอด่วน ๆ เลย เดี๋ยวไปจัดของไม่ทัน เค้าก็แบบ ได้ น้อง พี่จัดให้ ฮ่า ๆ ขามานั่งมา 25 นาที ขากลับนั่งไป 10 นาที…
ก็พอกลับมาถึงก็รีบจัดของ แล้วก็มาขึ้นรถ advisor แล้วก็นั่งมาถึงหมอชิต… เอ๊ย สถานีรถ… คือที่ Hartford นี่จะเป็นที่เดียวกันทั้งรถบัสทั้งรถไฟเลย ก็เข้าไป แล้วก็นั่งรอ กิน Oreo กับอ่านหนังสือไปด้วย ได้เวลาก็ไปขึ้นรถ เป็นรถจาก Hartford ไป Springfield ก็นั่งสบายดีอ่า คนไม่เต็ม ได้นั่งหลับคนเดียวสองที่ สบายใจ…
พอถึง Springfield ก็ลงรถ เพราะต้องต่อรถอีกคันนึง ก็นั่งรอที่พื้นนั่นเอง แล้วก็พอได้เวลาก็ขึ้นรถ คันนี้จาก Springfield ไป Albany แต่ว่าเราไม่ได้ลงปลายทาง ต้องลงที่ Pittsfield เพื่อจะต่อรถไปอีกรอบนึง… พอถึงที่ลงก็มีคนลงอยู่ 5–6 คน ไปถึงนู่นซัก 7:30 ได้ แต่ว่ากว่ารถที่จะไป Williamstown มา ก็ 9:20 เหอ ๆ (ตอนซื้อตั๋วไม่ได้ดู…) แล้วที่นั่งรอก็ไม่มีอ่ะ เพราะว่ามันปิดแล้ว ก็เลยต้องนั่งหนาว ๆ ยังงั้น (เคล็ดลับ… ประตูตรงบันไดที่ลงไปทางรถไฟมันเปิดตลอดแหละ อุ่นดี) ก็คุย ๆ กัน ตอนแรกเค้าก็ชวนแชร์แท๊กซี่กัน เราก็บอกว่าเราซื้อตั๋วรถมาแล้ว… คุยไปคุยมาก็มีคนนึง เค้ามีคนมารับแล้วก็ถามว่าอยากติดรถไปด้วยมั้ย ก็เลยดีเลย… นั่งรอรถเค้าหนาว ๆ อยู่ชั่วโมงนึง (ซึ่งก็ดีกว่าสองชั่วโมงแหละ) ก็ได้นั่งไปแล้ว เย้…
มาถึง ฝรั่งคนนั้น (ชื่อ Taylor) ก็ถามว่ารู้รึเปล่าว่าจะต้องไปไหน เราก็เลยบอกว่ามีแต่เบอร์โทรศัพท์ เค้าก็เลยให้ยืม แล้วเราก็โทรหาพี่สิน (พี่ TS46 ทุนโอเลข) พี่ก็ตกใจเล็กน้อย อิอิ บอกว่าจะถึงสี่ทุ่ม สามทุ่มโทรมาละ… พี่เค้าก็มารับ แล้วก็เดินเข้ามา… มาถึงก็ได้เจอพี่ต๊ะ (พี่ TS46 ทุนแบงค์ชาติ) แล้วก็นั่ง ๆ คุยกัน แล้วเราก็ได้มานั่งเขียนอยู่ตรงนี้แหละ
นี่ก็ดึกแล้ว ใช้คอมพี่เค้าอยู่ แหะ ๆ (wireless ก็มี แต่สัญญาณไม่ค่อยดีอ่า) คนมาทักเต็มเลย Williams เป็นไง สวยมั้ย… ก็บอกไม่ได้ เพราะว่ายังไม่เห็น (เพราะมืดแล้ว) ก็เอาเป็นว่าเขียนแค่นี้ก่อนแล้วกันนะครับ พรุ่งนี้ผล SAT ก็ออกแล้ว เฮ้อ จะเป็นยังไงหนอ… แล้วจะมาบอกนะครับ…
อาร์ต
๒๐ พฤศจิกายน พ.ศ.๒๕๔๘ เวลา ๐:๓๘ น.